NE ZAMAN KAZANIR İNSAN…

Çabalarız…

Gideriz sonu belli olmaya ufka doğru…

Öyle bir gideriz ki, gözümüz körkütük sarhoş…

Ruhumuz anasonlara boğulmuş…

Düşüncelerimiz ise duman duman…

Dümeni kilitlenmiş bir gemi gibi, dalgalarla dans ederek…

Bilinmezlik tünelinin den geçeriz cirit atarak bazen, bazen parmak uclarında yürüyerek…

Karanlık, göz görmez bir halde…

Önümüze hangi boşluğun bizi hırpalayacağını bilmeden…

Ya da bilmeyi istemeden…

Bazen çığlıklar bütünleşir bedenimizle…

Bazen ise…

İşte ne bileyim…

Ne zaman kazanır insan?

Yüzde oluşacak, yönü yukarı doğru kıvrımları hak eder!

Ne zaman; biz, bizde bütünleşiriz… Bizle biz oluruz?

Daha doğrusu ben benle, benle ben işte…

Sonu saçmalamaya varsa da…

Ne zaman sevmeye alışırız saçmalıklarımızı?

‘Aman ben ne saçmalıyorum’ demeden birebir kendimizden kopartmayız parçalarımızı…

Ne zaman kazanır insan, kendiyle kendinde olarak?

Kendiyle bütünleşip, ben olarak, benci olarak…

Tümden varıp, tüme gelerek…

Beyindeki tüm damlalara, damlacıklara kadar!

Yığıntı üretmeden!

Yeri geldiğinde, gitmenin rahatlığı…

Konusu açıldığında, kalmanın hazzı ile…

Kırmızı



bütünleşmek, FACEBOOKTA PAYLAŞ, göz görmez, güzel paylaşımlar, güzel şiirler, karanlık, kırmızı, NE ZAMAN KAZANIR İNSAN, paylaşmaya değer, yalnızlık şiiri, çığlık,